Het ontwikkelen van een goed wetenschappelijk experiment lijkt veel op het ontwerpen, bouwen en uitvoeren van een parcours als dit. Zie dat Andri Ragettli 232 keer nodig had om het parcours succesvol te doorlopen. Dat is natuurlijk eens en daarna nooit weer.

Dit soort parcoursen helpen mij om onderwijs te geven over onderzoeksmethodologie. Ze helpen om na te denken over de betekenis van de replicatiecrisis die alle wetenschappen treft waarin het menselijk gedrag een rol speelt. Zo’n experiment is nauwelijks te herhalen. Ja, na 232 keer misschien weer eens. De vraag wordt dan waarom je dit zou doen? Wat kunnen we hiervan leren over mensen? En over wetenschap? En over de betekenis van wetenschappelijke experimenten voor het verbeteren van de omgang tussen mensen? Want daar gaat het toch om.